Dnia 17 października 2016 r. uczniowie klas IV i VI Szkoły Podstawowej w Skarszewie oraz uczniowie Szkoły Podstawowej nr 1 w Kaliszu brali udział w wycieczce edukacyjnej do Parku Krajobrazowego Promno. Park Krajobrazowy Promno położony jest we wschodniej części województwa wielkopolskiego, na Pojezierzu Gnieźnieńskim, około 20 km na wschód od Poznania, na terenach gmin: Pobiedziska i Kostrzyn. Obejmuje polodowcowy obszar pagórków moreny czołowej oraz moreny dennej, urozmaicony wodami płynącymi i stojącymi. Powstał 20 września 1993 r. na mocy rozporządzenia nr 6/93 Wojewody Poznańskiego. Celem utworzenia parku jest ochrona polodowcowego krajobrazu i terenów o dużych wartościach przyrodniczych. Powierzchnia Parku Krajobrazowego Promno wynosi 3 363,86 ha. Najwyższy punkt w parku to porośnięte lasem wzgórze morenowe, o wysokości 127 m n.p.m. w okolicach Nowej Górki. Krajobraz Parku został ukształtowany przez ostatnie zlodowacenie. Wody zajmują na tym terenie powierzchnię 55 ha, tj. 3%. Znajdujące się w granicach Parku jeziora to na ogół niewielkie zbiorniki powstałe w zagłębieniach wytopiskowych. Interesujące są jeziora paciorkowe przy wschodniej granicy Parku (Ósemka, Uli, Cyganek, Baba, Okrąglak). Jest to 5 malowniczo położonych zbiorników o powierzchni od 1 do 5 ha każde.

Specyficzną cechą Parku jest bardzo wysoki udział terenów leśnych – 62% jego powierzchni. W części północnej i zachodniej przeważają siedliska borowe, gdzie dominuje sosna, natomiast w części południowo-wschodniej – siedliska lasowe, gdzie przeważają gatunki liściaste: grab, buk, dąb szypułkowy, klon zwyczajny, jawor, jesion i brzoza. W drzewostanie koło Nowej Górki występuje rzadki gatunek drzewa - chroniony jarząb brekinia. Wielką atrakcją jest bogate i zróżnicowane podszycie lasów, które tworzy m.in. leszczyna, kalina koralowa, tarnina, dereń świdwa, głóg, bez czarny, kruszyna i stosunkowo często spotykany wawrzynek wilczełyko. Na uwagę zasługuje niezwykłe bogactwo flory z wieloma osobliwościami florystycznymi, z których warto wymienić m.in. lilię złotogłów, kokorycz pustą, marzankę wonną, przylaszczkę pospolitą oraz miodownika melisowatego. Cenne przyrodniczo są również zbiorowiska z roślinnością wodną i szuwarową torfowisk z dwoma gatunkami rosiczek okrągłolistną i długolistną, storczykiem lipiennikiem Loasella i innymi rzadkimi gatunkami. Osobliwością jest stanowisko kłoci wiechowatej nad jeziorem Drążynek, uważane za największe w Wielkopolsce.

Z fauny Parku najlepiej rozpoznaną grupą są kręgowce, których do chwili obecnej stwierdzono 221 gatunków, w tym: ssaków – 44 gatunki, ptaków – 147 gatunków, gadów – 5 gatunków, płazów – 11 gatunków i ryb – 14 gatunków. W przypadku bezkręgowców jedynymi dobrze poznanymi grupami systematycznymi są motyle, w przypadku których prowadzono w ostatnich kilku latach w miarę dokładną inwentaryzację. Najliczniejszymi kręgowcami są ptaki. Z ptaków drapieżnych gnieździ się np. błotniak stawowy, jastrząb, kobuz i trzmielojad, z ptaków wodno-błotnych: żuraw, bąk, rybitwa rzeczna i inne, a z ptaków związanych ze środowiskiem leśnym na uwagę zasługują m.in.: dzięcioł średni, dzięcioł czarny, bocian czarny, muchołówka mała i siniak. Z większych ssaków spotyka się sarny, jelenie, dziki i lisy. Spotyka się także bobry i wydry. Na uwagę zasługuje liczne występowanie rzadkiej w regionie orzesznicy.